Kilka Fajnych Gier – rok 2010

Zamykamy dzisiaj w naszym cyklu zestawień gier wydanych w danym roku pierwszą dekadę XXI w. W tym roku swoją premierę miały m.in. 7 Cudów Świata, Troyes, czy Hanabi. Nasz wybór padł jednak na inne tytuły – mamy nadzieję, że zainteresują Was nasze propozycje. Miłej lektury!

Mój syn często jest dla mnie zagadką, jeśli mam wytypować, czy dana gra mu się spodoba. Innowacji nawet nie planowałam mu pokazywać, bo z opisu wydały mi się zbyt suche i zbyt ciężkie, żeby grał z przyjemnością – tym bardziej, że tematyka kosmiczna jest tam obecna tylko na niewielkiej liczbie kart.

Tak się jednak złożyło, że mąż nie miał czasu, Filip akurat się napatoczył i niespodziewanie od tego czasu Innowacje stały się „naszą” grą albo raczej z jego perspektywy – narzędziem do „łojenia” matki (choć nie zawsze mu się to udaje) 😀

Innowacje to przede wszystkim zbiór kart reprezentujących osiągnięcia 10 epok od prehistorii po erę cyfryzacji. W swojej turze gracz może wykonać dwie akcje z czterech możliwych – pobranie karty, zagranie karty (każdy gracz w swoim obszarze może mieć 5 stosów w różnych kolorach, więc jeśli zagrywamy kolejną kartę w danym kolorze, układamy ją na wierzchu poprzedniej), zdominowanie epoki oraz aktywację górnej karty z dowolnego stosu. Ta ostatnia akcja daje ogromne pole do działania, ponieważ praktycznie każda karta daje inne akcje. A właściwie nie mówimy tu o akcjach, lecz o dogmatach. W grze mamy do czynienia z dogmatami przymusu, dzięki którym zmuszamy graczy posiadających mniej wymaganych symboli do niekorzystnych akcji, oraz z dogmatami współpracy, które umożliwiają wykonanie akcji graczom posiadającym przynajmniej tyle samo wyznaczonych symboli co my, za co później otrzymujemy dodatkową kartę. Naszym celem, do którego dążymy realizując dogmaty, jest uzyskanie jak największego wpływu, ten zaś z kolei pozwala na dominowanie kolejnych epok (im dalej, tym trudniej), a to o dominację nam w tej grze chodzi.

Mam świadomość, że powyższy skrótowy zarys zasad może nie oddawać w pełni istoty gry – dla mojego syna jest nią… negatywna interakcja! W pierwszej rozgrywce był wyraźnie w tyle do momentu, kiedy wybudował silnik spalinowy z dogmatem przymusu dotyczącym symboli, których miałam tyle, co kot napłakał. Cała moja przewaga w trzech rundach została obrócona w pył i to tak, że już się nie pozbierałam. I tutaj dochodzimy do aspektu, który może w grze drażnić – losowość dociągu kart, szczególnie w połączeniu z nieznajomością tychże, gdy się dopiero poznaje grę. Nam ten element zaskoczenia nawet dobrze się sprawdził – dzięki temu rozgrywka była bardziej emocjonująca, bo większość „ataków” nadchodziła niespodziewanie. A na wypadek, gdyby nasze rozgrywki stały się w pewnym momencie powtarzalne, w zapasie czeka dodatek.

Poprosiłam Filipa, żeby dodał parę słów od siebie. Był dużo bardziej wylewny, niż gdy pytam, jak było w szkole 😉  „Bardzo fajna gra. Szczerze polecam – nie tylko fanatykom historii”.

Dzieci lubią zwierzątka. Lubią o nich czytać, lubią oglądać z nimi filmy i bajki. Przekłada się to również na gry planszowe. Czyż My Little Scythe nie wygląda uroczo?

U nas również dzieci, kiedy były sporo młodsze, chętnie grały w gry, w których występowały zwierzątka. A ponieważ lubiły ze sobą rywalizować, to gra typu quiz znakomicie wpasowywała się w ich gusta. I tu z pomocą przyszła nam Fauna Junior, gra edukacyjna dla całej rodziny.

Na czym to polega? Na stole leży plansza, a dookoła niej siedliska zwierząt. Na planszy będziemy obstawiać ile dane zwierzę waży, porównując czy jest cięższe np. od patyczka do uszu albo czy mniej waży niż np. motocykl. Tu też ustalamy czy składa jaja czy rodzi młode, a także czy jest roślinożerne czy też nie. Siedliska pokazują nam tereny, na jakich mogą mieszkać zwierzęta, i są to np. góry, pustynia, lasy, rzeki. Każdy gracz ma cztery żetony, którymi obstawia wagę, siedlisko, składanie jaj i pożywienie. I to właściwie koniec zasad.

Ale jeśli myślicie, że to takie proste, to trochę się mylicie.

Jest 180 zwierząt narysowanych na kartach. Widzimy tylko rysunek zwierza i chyba najtrudniej jest ustalić jego wagę. Z tym mają problem również dorośli ;). Przydaje się oglądanie filmów przyrodniczych do wskazania pozostałych kategorii, ale również prawidłowe wskazanie siedliska nie jest tak oczywiste. Gdy wszyscy obstawią, kartę odsłania się i widoczne są odpowiedzi. Teraz przydzielamy punkty. Czasami potrzebujemy trochę czasu na wyszukanie innych informacji o zwierzęciu, które widzimy po raz pierwszy. No bo czy ktoś z Was wie, co to jest Nieświszczuk czy Borowiec wielki?!?

Fauna Junior to świetna gra rodzinna. Wprowadza dzieciaki w świat fauny i flory, pozwala wzbogacić swoją wiedzę i przy mniej znanych zwierzakach daje takie same szanse na zgadywanie z dorosłymi. Gra jest znakomicie wykonana, kart zwierząt jest naprawdę wiele, więc tak szybko się nie znudzi. A jeśli uznacie, że dzieci wyrosły już z wersji Junior, można sięgnąć po pełną wersję Fauny i bawić się dalej. Fauna Junior pudełkowo jest już dla sześciolatków, ale trzeba wziąć pod uwagę to, że dziecko może nieprawidłowo obstawić wszystkie kategorie i nie zdobędzie żadnych punktów. Musi więc umieć radzić sobie z porażką, a nawet z przegraną. Oczywiście w czasie gry jest dużo gadania, przekonywania się, czasami wzajemnego próbowania ustalenia danych. Czasami są łzy, czasami warczenie ze złości, ale najwięcej jest śmiechu. To naprawdę dobry rodzinny tytuł i trochę szkoda, że jest nieco zapomniany.

Grupa śmiałków wyrusza na Zakazaną Wyspę, by odnaleźć zaginione artefakty dawnej kultury. Jednak odnalezienie tych skarbów to tylko jeden z problemów. Drugim, znacznie poważniejszym, jest to, że wyspa tonie – kawałek po kawałku. Jeżeli zespołowi nie uda się dotrzeć na czas do Przystani Głupców i odlecieć stamtąd, wszystko na nic…

Zakazana Wyspa to gra koopercyjna zaprojektowana przez twórcę Pandemii – Matta Leacocka. Obie te gry mają ze sobą wiele wspólnego: to kooperacje, w których kierujemy grupą specjalistów o unikalnych zdolnościach; w obu zmagamy się z narastającym w miarę upływu czasu zagrożeniem… i w obu musimy radzić sobie z syndromem gracza alfa, albo rozgrywać je solo.

W moim odczuciu Zakazana Wyspa – bardziej niż Pandemia – nadaje się pod familijne rozgrywki: elementów, o których należy pamiętać, jest nieco mniej, przygodowy, awanturniczy klimat ma szansę bardziej przemówić do młodszych graczy, no i komponenty cieszą oko, dzięki czemu ochota na odnalezienie zaginionych skarbów jest większa… Nie oznacza to jednak, że gra jest banalna – jeżeli zlekceważycie zagrożenie i zagracie bez skupienia, ciężko będzie o wygraną.

Polecam serdecznie tym, którzy szukają przyjemnej kooperacji do pogrania z osobami początkującymi lub w gronie rodzinnym.

* * *

Tak wyglądają nasze dzisiejsze propozycje wyrażone w opiniach redaktorów. Postanowiliśmy jednak, że od tego miesiąca postaramy się nasze opinie wyrazić liczbowo. Wybraliśmy 7 czynników, które podlegać będą ocenie:

• Interakcja – to oddziaływanie graczy między sobą; oceniamy ilość interakcji niezbędnych do rozegrania partii (niezależnie od ich charakteru – współpraca lub rywalizacja).
• Rywalizacja – w jakim stopniu gracze rywalizują ze sobą bezpośrednio (walka) lub pośrednio (korzystanie ze współdzielonej puli).
• Skomplikowanie – ocena złożoności mechanizmów w grze, ilości komponentów, interakcji i zależności między nimi.
• Losowość – jak bardzo gra opiera się na szczęściu, a jak bardzo na planowaniu i strategii.
• Klimat – w jaki sposób gra przenosi nas do fabuły nakreślonej przez twórców i jak atrakcyjna jest ta fabuła.
• Wykonanie – jakość wykonania komponentów, grafika, dopasowanie warstwy wizualnej do tematu i klimatu gry.
• Regrywalność – jak duża (a właściwie – mała) jest powtarzalność w grze; czy w grę można zagrać wielokrotnie nie odczuwając rutyny, powtarzalności schematów.

Dzisiejsze gry oceniamy w sposób następujący:

Gra	Oceniający	Interakcja	Rywalizacja	Skomplikowanie	Losowość	Klimat	Wykonanie	Regrywalność
Fauna Junior	Ola	3	8	2	5	5	8	6
Innowacje	Marysia	7	8	7	6	4	8	6
Zakazana Wyspa	Grzesiek	9	0	4	6	5	7	6
Zakazana Wyspa	Ola	8	0	4	7	5	7	6
Zakazana Wyspa	Marysia	8	0	4	7	5	7	6